,,Once" Prolog

Prolog

                Dla innych był to zwyczajny dzień; ludzie robili to, co zwykle. Jedli, uczyli się, pracowali, podróżowali, rozmawiali, śmiali się, nie patrząc na to, co kiedyś się wydarzyło ani na to, co przyniesie im przyszłość. Żyli chwilą obecną. Każdy kolejny dzień mógł przynieść im coś dobrego. Radość, smutek czy gniew to ich codzienne emocje. Jednego dnia je przeżywali, drugiego zaś już o nich nie pamiętali.

                W pewnym mieście, w pewnym pociągu i pewnym przedziale pewne miejsce zajmowała samotna dziewczyna. Niska blondynka o nietypowych oczach, jeszcze bardziej intrygujących poprzez łzy płynące w tamtym momencie po jej jasnej twarzy, wyglądała niepokojąco. Płakała, nie zwracała uwagi na siebie, a przede wszystkim na otoczenie. Chciała zostać sama, aż do końca świata, nie mieć zmartwień i tak, jak inni, cieszyć się każdą chwilą życia.

                Gdyby przypadkowa osoba zapytałaby się jej, gdzie jedzie, nie potrafiłaby odpowiedzieć, bo sama tego nie wiedziała. Może i łzy wylewała niepotrzebnie, lecz była przekonana, że to już jest koniec jej i świata, że już nic gorszego nie może się wydarzyć.